Czerwona czapka, jej właścicielka i M. bardzo się wyspały na Saharze. Miały do swojej dyspozycji ogromny namiot, gdyż ich gospodarz stwierdził, że lokalna tradycja i zasady życia Berberów nie pozwalają, aby kobiety spały w jednym miejscu z mężczyznami. Początkowa propozycja z jego strony sugerowała, że skoro mężczyzn jest więcej to może jednak one dwie prześpią się na zewnątrz. Zgodziły się, ale po pięciu minutach ich przerażone miny i regularne okrzyki, kiedy zdawało im się, że widzą skorpiona, załatwiły sprawę. Czerwona czapka zazwyczaj sprawia, że jej właścicielka czuje się bezpiecznie ale w tej sytuacji nawet ona nie pomogła. Bezkres pustyni, dojmująca cisza i łypiący nad nią z góry, wciąż lekko obrażony,…

Był luty ale słońce paliło tak mocno, że z braku chwilowych perspektyw na cień, właścicielka czerwonej czapki zastanawiała się czy jej nie założyć. Po chwili stwierdziła jednak, że nie chce wzbudzać jeszcze większego zdziwienia gospodarzy. Po kilkugodzinnym spacerze z oazy do Zagory, gdzie czekali na taksówkę „jak najdalej w głąb pustyni”,  couchsurfer O. i jego wujek, żywo dyskutowali o czymś,  popijając coca-cole. Patrzyli z  niepokojem na M. i właścicielkę czapki, które słaniały się na nogach, wlewając co po chwila w siebie hektolitry wody. Czapka wystawała nieco z plecaka (starając się kontrolować sytuację). Po kilku godzinach przyjechała obiecana taksówka. Po drodze dowiedzieli się, że zawiezie ich prawie pod  granicę z Algierią.…